قاب فرسوده

من سحر نمی دانم...من فقط روحم را که بزرگ بود و سنگین بود گستراندم...گفتی زمستان شده ای و من دلم به حالت سوخت،پس روحم را که بزرگ بود و سنگین مثل چادری روی تو کشیدمو ذکر عشق خواندم تا تو سوختی...نفس هات به شماره افتاده بود و روح من با تنفس تو میتپید...گفتم دوستت دارم و تو دیگر نفس نکشیدی و روح من از تپش ایستاد...گفتم نکند تو را کشته باشم؟نکند من مرده باشم؟پس روحم را از روی تو برچیدم اما تو نبودی...غیب شده بودی...گفتم که سحر نمی دانم... قاب فرسوده...

اردیبهشت
فقط حالاست که آدم بی بهانه دلش عاشقی میخواهد، که آسمان و آفتاب هم شوخ میشوند و سر به سرت میگذارند، هوا جوری خوب است که دلت میخواهد تا آن سر دنیا پیاده بروی، شبها عطر بهار نارنجش آدم مریض را سالم میکند و عصرها یاسها توی باد عاشقی بی ملاحظه ای راه می اندازند .
اردیبهشت، بهاری‌ ترین ماه بهار است . . .
عمیق تر نفس بکشید و به آسمان بیشتر نگاه کنید و عاشقی کنید، عاشقی کنید، عاشقی کنید...
اردیبهشت، فصل عاشقی ست .

قاب فرسوده...

نميدونم ی آدم به كجا ميتونه برسه كه خوبی های دنيا رو نبينه و بد بشه!مگه ميشه ،ميتونه راحت اشک ی مادر و واسه از دست دادن فرزندش ببينه و به روی خودش نياره درحالی كه خودش عزيز ی مادر ديگه است!!!!مگه ميشه چشمش رو ببنده روی هم نوع خودش اسلحه بكشه!
نميدونم واقعا نميدونم چه بلايی سرشون مياد،چی توی ذهنشون نقش ميبنده كه چشمشون رو روی واقعيت ها ميبندند و ی جامعه رو غم بار ميكنن!!!
به اميد روزی كه به اين درک برسيم با كشتن آدم های بی گناه هيچ مشكلي حل نميشه...
وطنم تسليت

قاب فرسوده...

» نمایش این صفحه بدین معناست که نویسنده وبلاگ یک مطلب را بصورت رمزدار درج کرده است و برای مشاهده کامل مطلب نیازمند آن هستید که کلمه عبور مرتبط با این مطلب را دانسته و وارد کنید.

قاب فرسوده...